"Sylvie Hermans "
Dank je wel voor deze mooie momenten vast te leggen.
Een greep uit het dagelijkse, met gevoel passie enz van mezelf.
18 maart 2020 had ik nooit kunnen denken hoe mijn keerpunt in het leven was en is.
Dat moment met over de 41 graden koorts met covid 19.
Hier thuis alleen en plan trekken om te overleven. zei ik die nacht wetende dat de mogelijkheid er is en bestond
dat ik de dag erop niet zou halen.
Die mogelijkheid was heel groot.
Ik herinner mij de woorden nog steeds;
Met tranen schrijf ik ze nu,
Is dit alles is dit alles waarom ik geleefd heb, is dit alles waarom ik het jaar ervoor 1540km gestapt heb en nu geen meter kon stappen?
Is dit waarom ik leefde de kunst de creativiteit, het luisterend oor, de liefde die er niet is enz .
Is dit alles Dion??
Met tranen wendende niet wetende wat doen en voelend dat mijn tijd zeer kort bij was viel ik in slaap en dat was het.
Het is gedaan, niets ne meer.
Een jaar later ongeveer stelde jij Sylvie mij de vraag wat denk je zie je het zitten.
Zonder twijfel zei ik JA.
Zonder twijfel wist ik dit is een van de mooiste geschenken die ik mocht en mag ontvangen.
Eens aan de andere zijde van de camera staan. Ja waarom niet.
Je bent wie je bent en je bent jezelf. Dat was het motto voor mij.
In die periode ontdekte ik ook de vriendschap van een muze.
Waar ik dankbaar voor ben en dit enorm koesteren doe.
Wat mij raken doet in deze reeks is het volgende.
Je hebt mij kunnen vastleggen in mijn naturelle vorm
wie ik ben
hoe ik ben
wat ik ben
En daar zeg ik een respectvolle merci tegen, want dit vastleggen doe je niet zomaar.
Dat zie je of zie je niet.
Dank je en uit respect staan ze op de website.
Dion
